Πριν μερικές μέρες ανακοινώθηκε από τη Β΄Δ/νση η έγκριση των φετινών προγραμμάτων που έχουν αναλάβει οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία της περιοχής ευθύνης της. Κατανοούμε την αγωνία αρκετών συν/φων, που προσπαθούν να καλύψουν το ωραρίο τους, ειδικά αυτών των ειδικοτήτων ή και το φόβο τους απέναντι στην αξιολόγηση, με συνέπεια στα πλαίσια της ευέλικτης ζώνης να αναλαμβάνουν διάφορα προγράμματα, που τις περισσότερες φορές προτείνονται από το υπουργείο, δηλώνονται και καταγράφονται στο αντίστοιχο τμήμα της κάθε Δ/νσης ως καινοτόμες δράσεις εκπαιδευτικών ή σχολικών μονάδων ( γιατί άραγε; ) . 

Πίσω από αρκετά προγράμματα διακρίνεται  η προσπάθεια διαφόρων ΜΚΟ και των ιδιωτικών φορέων που εκπροσωπούν, εκτός από το να αποκτήσουν νέους πελάτες, να παρέμβουν και  στο περιεχόμενο της γνώσης.

Αλήθεια τι χρειάζεται για παράδειγμα να έμπλεκεται ΜΚΟ σε πρόγραμμα δανεισμού παιδικών βιβλίων όταν το κάθε σχολείο έχει συγκροτήσει με τη συνεισφορά των ίδιων των μαθητών και των σχολικών επιτροπών εδώ και χρόνια μαθητική – δανειστική  βιβλιοθήκη; Και αν το κράτος δίνει την άδεια  σε ιδιωτικούς φορείς για μια τέτοια δράση, χρηματοδοτώντας τους κιόλας πολλές φορές, γιατί έκλεισε το στέκι βιβλίου και έκοψε τα κονδύλια για την ενίσχυση των σχολικών βιβλιοθηκών;

Όμως χρόνια τώρα, επισημαίνουμε και δεν θα κουραστούμε να το  επαναλαμβάνουμε ότι στόχος της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και των Ελληνικών Κυβερνήσεων είναι  το «άνοιγμα» του σχολείου στην «αγορά», στις εταιρείες και τους «χορηγούς». Έτσι διαχρονικά η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου  ξεκάθαρα ωθεί τις διευθύνσεις των σχολείων, μέσω των προγραμμάτων, να αγκαλιάσουν τις Μ.Κ.Ο και συνακόλουθα και το μεγάλο κεφάλαιο που βρίσκεται πίσω απ΄αυτές, να τις βάλουν στα σχολεία με τη μάσκα του "φιλάνθρωπου", για να καλύψουν τα κενά που αφήνει το κράτος, στη σίτιση, στον εξοπλισμό, στη θέρμανση, είτε στην υγειονομική περίθαλψη των μαθητών, ή και τα κενά στη μόρφωση που επίτηδες αφήνουν τα ακατάλληλα βιβλία.

Τελευταία επιστρατεύονται στο παιχνίδι και διεθνείς οργανισμοί, με πρόσφατο περιστατικό την προώθηση προγράμματος της UNICEF  για την καταπολέμηση του υποσιτισμού των παιδιών που το υπουργείο απευθύνει σε μαθητές ζητώντας μάλιστα και την οικονομική τους βοήθεια για την υλοποίησή του! Εκεί που το κράτος χρώσταγε στους μαθητές μας, τώρα τους ζητάει... να δείξουν πώς οι φτωχοί μπορούν να βοηθούν τους εξαθλιωμένους!

  ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΕΕ-ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ;

• Με  τα διάφορα προγράμματα διαλύεται ο ενιαίος χαρακτήρας της εκπαίδευσης, εμπλέκονται άμεσα οι επιχειρήσεις  στα σχολεία με ότι αυτό συνεπάγεται για τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών και τα εργασιακά των εκπαιδευτικών, προπαγανδίζονται τα ιδεώδη του εκμεταλλευτικού συστήματος όπως αυτά της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας.
• Τα προγράμματα είναι αποσπασματικά, με ημερομηνία λήξης, διασπούν τον ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και βοηθούν στην κατηγοριοποίηση μαθητών και σχολείων. Το μόνο που παρέχουν είναι δεξιότητες για να φτιάξουν το αυριανό ευέλικτο απασχολήσιμο δυναμικό που θα περιπλανιέται με υποτυπώδη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα μεταξύ ανεργίας και ημιαπασχόλησης.
• Δημιουργούνται νέες δομές ομηρίας και εξάρτησης των ανέργων. Νέες ελαστικές σχέσεις εργασίας (πεντάμηνα, ωφελούμενοι, κλπ). Το κράτος απαλλάσσεται των ευθυνών του κι έτσι ανοίγει ο δρόμος για τη δράση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Μεταφέρεται το κέντρο βάρους της λαϊκής συνείδησης από τον αώνα ενάντια στις ελλείψεις και τις περικοπές,  στην κάλυψη των αναγκών με την  "εθελοντική προσφορά" του καθενός, με τις καλές εταιρείες που "βοηθούν" τη λειτουργία των σχολείων, στους ηθικούς καπιταλιστές με ανθρώπινο πρόσωπο.
• Το φαινόμενο αυτό (της αναζήτησης εταιρείας - χορηγού για να χρηματοδοτήσει το σχολείο αλλάζοντας και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης) θα πάρει μεγάλες διαστάσεις αφού οι τακτικές επιχορηγήσεις για τα ταμεία των σχολικών επιτροπών των δήμων που προορίζονται  για τις ανάγκες των σχολείων, μείωνονται διαρκώς , όπως και οι άλλες κοινωνικές δαπάνες, προκειμένου να πληρωθεί ένα χρέος που δεν είναι του λαού , που δεν δημιούργησαν οι εργαζόμενοι.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ Σ΄ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ

• Για άλλη μια φορά λέμε ότι ο ρόλος του δασκάλου δεν είναι να παριστάνει τον ενδιάμεσο μεταξύ της όποιας εταιρείας και των παιδιών, μοιράζοντας προϊόντα της  (μπανάνες dole, τσάντες ΤΤ,  φρουτοχυμούς κ.ά. ), ούτε και να δέχεται υλικό - εξοπλισμό από ιδιώτες και ΜΚΟ για την κάλυψη αναγκών του σχολείου ή να τα πληρώνει ο σύλλογος γονέων.
•  Αλλά μαζί με τους γονείς να  διεκδικεί  ό,τι χρειάζεται για την καλύτερη λειτουργία του από τους αρμόδιους φορείς (δήμο - περιφέρεια – υπουργείο..). Οι συν/φοι μπορούν αντί να ανατρέχουν στα έτοιμα, σερβιρισμένα προγράμματα μπορούν στην ώρα που τους ανατίθεται ως Ε.Ζ  να βάλουν τη φαντασία και το μεράκι τους και να παρέμβουν οι ίδιοι στο περιεχόμενο της γνώσης. Να δώσουν στους μαθητές μας αυτό που τους στερούν τα αντιεπιστημονικά βιβλία.
•  Οι δάσκαλοι μπορούν διδάξουν ποιητές και λογοτέχνες που έχουν εξαφανιστεί για χάρη των συνταγών μαγειρικής, αγώνες και αγωνιστές της τοπικής ιστορίας... Οι μουσικοί για τα διάφορα είδη μουσικής, για τα μουσικά όργανα και τους μεγάλους συνθέτες... Οι εικαστικοί για τις διάφορες σχολές ζωγραφικής, τις  διάφορες μορφές τέχνης και τις τεχνοτροπίες, να μιλήσουν για γνωστούς γλύπτες, ζωγράφους, αρχιτέκτονες.... Οι καθηγητές ξένων γλωσσών να γνωρίσουν στους μαθητές την ιστορία, τις ιστορικές μορφές, τον πολιτισμό και τα έθιμα της  χώρας απ΄ που προέρχεται η γλώσσα που διδάσκουν κ.ο.κ Θέματα υπάρχουν για κάθε μάθημα.
• Κάθε ανάγκη του σχολείου να καλύπτεται από το κράτος χωρίς την "ευγενική χορηγία" κανενός φιλάνθρωπου επιχειρηματία.
• Μάθημα και ενημέρωση στα σχολεία δεν κάνουν οι διάφορες εταιρείες, αλλά οι δάσκαλοι στα πλαίσια των μαθημάτων.
• Τα παιδιά μορφώνονται και διαπαιδαγωγούνται από τους δασκάλους τους και όχι από την κάθε εταιρία-Μ.Κ.Ο και τους εθελοντές της.

 Παλεύουμε για ένα ενιαίο 12χρονο, υποχρεωτικό, δημόσιο και δωρεάν σχολείο. 
Ένα σχολείο ολόπλευρης ανάπτυξης της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου και όχι προθάλαμο για την  αβεβαιότητα και την ανεργία.