Τον επόμενο χρόνο, το 2009, έτος κατά το οποίο εκδηλώθηκε η μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια κρίση που πρωτοεμφανίστηκε ως σύμπτωμα στον χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος συνέχισε να θησαυρίζει αν και θεωρήθηκε υπεύθυνος για την παγκόσμια οικονομική «φούσκα», κρίση η οποία χρησιμοποιείται ως αφορμή για να λεηλατείται στην Ελλάδα ο μισθός του εργαζόμενου και η σύνταξη του συνταξιούχου, οι φόροι που πλήρωσαν οι τραπεζίτες στο ελληνικό κράτος ...μειώθηκαν!

Για την ακρίβεια, οι φόροι που κατέβαλαν οι τράπεζες έπεσαν το 2009 στα 461 εκατ. ευρώ, δηλαδή οι τραπεζίτες - πέραν του «δώρου» των 28 δισ. ευρώ στο οποίο προστέθηκε μέσω του μνημονίου και το «δώρο» των 10 δισ. ευρώ - εξασφάλισαν μέσα στο 2009 φοροαπαλλαγές ύψους 143 εκατ. ευρώ!

Ενώ δηλαδή στην Ελλάδα ο εργαζόμενος λαός βλέπει να του περικόπτεται κατά το ήμισυ το αφορολόγητο εισόδημα, ενώ τα λαϊκά στρώματα υφίστανται διαρκείς επιθέσεις μέσω των αλλεπάλληλων αυξήσεων των έμμεσων φόρων, υπάρχει μια κατηγορία «αναξιοπαθούντων», οι ...τραπεζίτες, που κολυμπούν στις φοροαπαλλαγές!

Αλλωστε, πιστή στο πνεύμα του «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;», η κυβέρνηση, που αύξησε τα φορολογικά βάρη στους μισθωτούς, είναι η ίδια κυβέρνηση που φρόντισε να μειώσει το φορολογικό συντελεστή του μεγάλου κεφαλαίου (και των τραπεζιτών δηλαδή) από το 25% στο 20%...

Αυτή είναι η πολιτική που αυτοπροσδιορίζεται σαν «πατριωτική», σαν «σοσιαλιστική» και σαν «αναγκαία».

Αυτή είναι, εν ολίγοις, η πολιτική που στο αγωνιώδες ερώτημα του κ. Παπανδρέου «πού πήγαν τα λεφτά;», προσφέρει μιας πρώτης τάξεως απάντηση:

Τα λεφτά πήγαιναν και πηγαίνουν - είτε με Καραμανλή, είτε με Παπανδρέου - σ' αυτούς που πηγαίνουν πάντα...