Ο νόμος που ψηφίστηκε πέρσι επί συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. και υλοποιεί φέτος η νέα κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, στοχεύει στην παραπέρα υποβάθμιση της μόρφωσης των παιδιών της εργατικής τάξης που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. Ο νόμος αυτός χτυπάει ιδιαίτερα τα παιδιά των νέων μεταναστών που τις περισσότερες φορές δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη γνώση της γλώσσας της χώρας υποδοχής. Λαϊκές οικογένειες που λόγω της καπιταλιστικής κρίσης αναγκάστηκαν τα τελευταία χρόνια να ξενιτευτούν, βλέπουν τα παιδιά τους να μένουν εκτός σχολείου, αφού σύμφωνα με το νέο νόμο το 2012 κλείνουν όλα τα αμιγή ελληνικά σχολεία και οι μαθητές πετιούνται είτε εκτός εκπαίδευσης είτε οδηγούνται στα πιο υποβαθμισμένα και κατηγοριοποιημένα σχολεία της κάθε χώρας που ζουν. Στάχτη στα μάτια των Ελλήνων εργαζομένων στο εξωτερικό αποτελεί η δήθεν αναστολή για ένα έτος της κατάργησης όλων των αμιγώς ελληνικών λυκείων αφού την ίδια στιγμή η νέα αυτή συγκυβέρνηση δίνει εντολή να κλείσουν από φέτος τα λύκεια του Βερολίνου, του Αμβούργου, του Μάνχαϊμ, του Λίντενσαϊντ, του Αουγκσμπουργκ και του Σβάινφουρτ, ανοίγοντας το δρόμο για τα υπόλοιπα.

Από το 2012 κλείνουν επίσης όλα τα τμήματα ελληνικής/μητρικής γλώσσας που λειτουργούσαν σε χώρες και πόλεις που δεν υπήρχαν τα αμιγή ελληνικά σχολεία (τα σχολεία αυτά λειτουργούσαν υπό την αιγίδα του ελληνικού υπουργείου Παιδείας σε απογευματινή βάση) και μετατρέπονται σε φροντιστηριακού τύπου σχολεία και κέντρα κατάρτισης για εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας που θα έχουν σπόνσορες και επιχειρηματίες από πίσω τους, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και ιδιωτικούς φορείς υπεύθυνους! Η ονομασία «Κέντρα Λόγου» που δόθηκε σε αυτά τα κέντρα είναι ενδεικτική για το ότι ο βασικός στόχος τους είναι μια αποσπασματική και «στο πόδι» εκμάθηση της γλώσσας, στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή θα μαθαίνουν ανάγνωση και γραφή.

Τέλος, οι ελάχιστες αποσπάσεις εκπαιδευτικών, η κατάργηση του επιμισθίου τους που τους διευκόλυνε στην επιβίωσή τους στο εξωτερικό, η συνεχής αξιολόγησή τους ώστε να εξασφαλίσουν ή όχι την παραμονή στο εξωτερικό για το επόμενο έτος, η δυνατότητα μετακίνησής τους από χώρα σε χώρα ή από πόλη σε πόλη ανάλογα με τις διαθέσεις των εκάστοτε συντονιστών και υπουργών, δείχνει τις προθέσεις της νέας συγκυβέρνησης για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση του εξωτερικού.

Ο νόμος αυτός όμως αποτελεί απλά την κορυφή του παγόβουνου αυτής της ταξικής πολιτικής που χρόνια τώρα έχουν δρομολογήσει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και μετέτρεπαν τα σχολεία αυτά σε κέντρα παροχής αναλώσιμων υποβαθμισμένων γνώσεων. Ορισμένα μόνο παραδείγματα: δρομολόγηση κλεισίματος σχολείων (π.χ. πολλά σχολεία εδώ και τρία χρόνια δεν δέχονται νέες εγγραφές), δραστικές μειώσεις στη χρηματοδότηση, καθυστερήσεις σε βιβλία και υλικά για τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, σταμάτημα κάθε νέας απόσπασης εκπαιδευτικών τα τελευταία χρόνια, μη ανανέωση συμβάσεων των ήδη αποσπασμένων εκπαιδευτικών, δραστικές μειώσεις στο ειδικό επιμίσθιό τους που κάνουν αδύνατη την παραμονή τους στο εξωτερικό με αυτά τα εισοδήματα.

Πέρσι η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο αφού λόγω των παραπάνω μεθοδεύσεων οι ελλείψεις σε δασκάλους και καθηγητές οδήγησαν σε συμπτύξεις σχολείων π.χ. στην περιοχή της Στουτγάρδης (περιοχή με πάνω από 20.000 Ελληνες μετανάστες), ή σε κλείσιμο π.χ. στο Βερολίνο με 10.000 Ελληνες. Στα τμήματα μητρικής γλώσσας η κατάσταση δεν είναι καλύτερη αφού η αναλογία σε κάποιες περιοχές φτάνει στον 1 δάσκαλο προς 40 ή και 50 μαθητές. Στο ελληνικό σχολείο της Στοκχόλμης από 13 δασκάλους που είχε, φέτος λειτουργεί με 3!

Παράλληλα, το χέρι βαθιά στην τσέπη αναγκάζονται για ακόμα μια φορά να βάζουν οι λαϊκές οικογένειες αφού τα σχολεία δεν έχουν χαρτί για φωτοτυπίες, πετρέλαιο θέρμανσης ή χρήματα για να πληρώσουν τις καθαρίστριες (π.χ. ελληνικό λύκειο Ντίσελντορφ).

Οι ταξικές δυνάμεις καλούν τους Ελληνες μετανάστες στο εξωτερικό να υπερασπιστούν την εκπαίδευση και τη ζωή των παιδιών τους απέναντι σε αυτή την κατάσταση που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια. Από την αρχή εκφράστηκε από γονείς και εκπαιδευτικούς η αγανάκτηση και η αγωνία τους συνυπογράφοντας αρχικά κείμενο διαμαρτυρίας που υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δωρεάν δημόσια και ενιαία εκπαίδευση όλων των παιδιών της εργατικής και λαϊκής μεταναστευτικής οικογένειας. Εκατοντάδες οι υπογραφές κάτω από τα δίκαια αιτήματα για:

• «Συνολική απόρριψη του νομοσχεδίου».
• «Να μην κλείσει κανένα ελληνικό σχολείο χωρίς να εξασφαλιστεί η ουσιαστική ένταξη των Ελλήνων μεταναστών σε ένα ενιαίο, δημόσιο, αποκλειστικά δωρεάν, εκπαιδευτικό σύστημα της κάθε χώρας, το οποίο θα παρέχει ταυτόχρονα με τη γενική μόρφωση και τη γερμανική γλώσσα, επίσης μαθήματα ελληνικής γλώσσας, ιστορίας, εθίμων και παραδόσεων της χώρας μας με αποκλειστική ευθύνη του ελληνικού υπουργείου Παιδείας και θα είναι αρμονικά ενταγμένο στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας υποδοχής, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα σε κάθε παιδί να συνεχίσει τη ζωή του είτε παραμείνει στο εξωτερικό, είτε στην Ελλάδα».
• «Ενα σχολείο χωρίς καμία κατηγοριοποίηση και φραγμούς για τα παιδιά της εργατικής τάξης, όπως είναι το σημερινό ταξικό Γερμανικό αλλά και Ελληνικό σχολείο».
• «Ενα σχολείο χωρίς χορηγούς, κέρδη κι επιχειρηματική δράση. Με επαρκή αριθμό καθηγητών και πλήρη εξοπλισμό».

Αυτά τα αιτήματα που εκφράζουν πραγματικές ανάγκες βρίσκουν μεγάλη αποδοχή στους μετανάστες, μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους.

Μαζική ήταν και είναι, η συμμετοχή σε συνελεύσεις των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων σχεδόν σε κάθε σχολείο του εξωτερικού όπου συγκρούονται οι δύο γραμμές. Από τη μια η γραμμή του συμβιβασμού και της αποδοχής της αντιλαϊκής πολιτικής που υπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο και που θέλει τα παιδιά της εργατικής τάξης, του λαού αμόρφωτα. Γραμμή πάλης που την υπηρετούν δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθούν να αφήσουν στο απυρόβλητο την ταξικότητα των μέτρων που παίρνονται, να μείνει ανέγγιχτο το αντιδραστικό περιεχόμενο που τσακίζει τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών της εργατικής λαϊκής οικογένειας των μεταναστών.

ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. αλλά και ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψαν στο Μόναχο κοινό κείμενο - ανακοίνωση, που προσπαθούν να μακιγιάρουν το νομοσχέδιο. Τα παραπάνω κόμματα «βλέπουν» μόνο ως πρόβλημα το ότι δε θα δεχτούν τα σχολεία νέες εγγραφές από την επόμενη χρονιά και προσπαθούν να αθωώσουν την πολιτική που ακολουθείται. Προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των γονιών και των φτωχών - λαϊκών οικογενειών τους, βάζοντάς τους ζητήματα μερικής μόνο διαφωνίας με το νομοσχέδιο ή θεωρούν επιτυχία το γεγονός π.χ. ότι στο Βερολίνο από 20 περίπου Ελληνες δασκάλους που είχαν τα ευρωπαϊκά σχολεία, κρατάει η γερμανική πλευρά μόνο τους 6 από αυτούς και τους βάζει να δουλεύουν με εξαντλητικά ωράρια.

Η συμβιβασμένη ηγεσία της Συνομοσπονδίας Γονέων και Κηδεμόνων Γερμανίας, που έτρεχε σε διαλόγους με το υπουργείο, προσπαθεί ακόμα και τώρα να «βγάλει λάδι» την κυβέρνηση των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ και την αστική τάξη της Ελλάδας αποπροσανατολίζοντας το λαό ότι δήθεν τα μέτρα αυτά επιβλήθηκαν από ξένες δυνάμεις, και καλεί σε «πατριωτικά μέτωπα ενάντια στην υποτέλεια». Στην ίδια τροχιά κινείται και η πλειοψηφία των συνδικαλιστικών συλλόγων των εκπαιδευτικών του εξωτερικού, ενώ αντίστοιχα συνθήματα ως γνωστόν έχει υιοθετήσει κι ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργώντας το έδαφος για την ενίσχυση του εθνικισμού.

Στην απέναντι όχθη, είναι η γραμμή πάλης που έχουν χαράξει οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις που παλεύουν για την πραγματική μόρφωση και το σχολείο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών. Δυναμικές αποφάσεις συμπόρευσης σε αυτόν τον αγώνα πάρθηκαν από Επιτροπές αγώνα, αγωνιστικά προσανατολισμένες ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, συλλόγους εκπαιδευτικών όπως και γονέων. Συσκέψεις επίσης πραγματοποιούνται αυτήν την περίοδο και προσανατολίζονται σε δημιουργία επιτροπών αγώνα σχεδιάζοντας την παραπέρα κλιμάκωση του αγώνα αυτού, της υπεράσπισης της εκπαίδευσης και καλούν όλο και περισσότεροι μετανάστες να τους γυρίσουν την πλάτη.

Ουσιαστική συζήτηση για την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ γίνεται μέσα από συσκέψεις που πραγματοποίησαν οι κομμουνιστές με συμμετοχή τόσο των γονιών όσο και των εκπαιδευτικών σε διάφορες πόλεις. Η ταξική αντιεκπαιδευτική πολιτική της υποβάθμισης, της ιδιωτικοποίησης και της συρρίκνωσης όχι μόνο της μόρφωσης στην Ελλάδα αλλά και των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία και στις άλλες χώρες του εξωτερικού, δεν παίρνει βελτίωση, ούτε διάλογο, ούτε ρετουσάρισμα γι' αυτό και πρέπει να απορριφθεί για να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Η πάλη ενάντια στις συνέπειες από την κρίση, ο αγώνας ενάντια στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και στην εκπαίδευση, δένεται άρρηκτα με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και της βαρβαρότητας που γεννά, για να ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης, που έχει κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών των λαϊκών οικογενειών και των παιδιών τους.