Ιδού ο νέος αποπροσανατολισμός, το νέο «δίλημμα» στο οποίο απειλείται από τους εκβιαστές του ότι θα κληθεί να απαντήσει ο ελληνικός λαός.

Εκβιαστές, οι οποίοι με το γνωστό τους πάθος ως σεσημασμένοι του «μονόδρομου» γαυριούν: «Ευρώ»! «Ευρώ»!

Μέσα στον πανικό τους έχουν μετατρέψει το ίδιο το νόμισμά «τους» κάτι σαν «καθρεφτάκι», που το επιδεικνύουν στους «ιθαγενείς» για να τους ...ξεγελάσουν.

Η τακτική τους είναι μια πρώτης τάξεως απόδειξη,

αφ' ενός τού πόση αξία έχει το νόμισμά «τους», αφού οι ίδιοι το περιφέρουν σαν «καθρεφτάκι» και σαν «φύκι» που καμώνεται τη«μεταξωτή κορδέλα»,

αφ' ετέρου τού πόσο σέβονται τον ελληνικό λαό, στον οποίο συμπεριφέρονται σαν σε «ιθαγενή» που αυτοί, οι «κονκισταδόρες», του κουνάνε «μπιχλιμπίδια».

Φυσικά, ανεξαρτήτως των ισχυρισμών όλων αυτών των αστείωνκομπογιαννιτών της πολιτικής οικονομίας,

το πραγματικό ερώτημα δεν είναι ούτε ευρώ, ούτε δραχμή, ούτε τάλαντο, ούτε αρχαία μνα.

Παρά την καταρρακτώδη προπαγάνδα,

παρά το φετιχισμό του εμπορεύματος - νομίσματος που προσπαθούν να καλλιεργήσουν,

παρά τη μετατροπή του ευρώ σε «τοτέμ», πίσω από το οποίο η άρχουσα τάξη πασχίζει να κρυφτεί για να συνεχίσει τη βάρβαρη πολιτική της,

η ουσία είναι άλλη και απολύτως ευδιάκριτη:

Το νόμισμα, το κάθε νόμισμα, δεν είναι ο σκοπός. Δεν είναι η αρχή και δεν είναι το τέλος.

Είναι το επίπεδο της οικονομίας μιας χώρας, είναι το παραγωγικό της επίπεδο, είναι η θέση της στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης εντός του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος και του παγκόσμιου «καταμερισμού εργασίας», που καθορίζουν την αξία και τη σημασία (και) του νομίσματός της.

Για παράδειγμα, αν αύριο η Ταγκανίκα ανακηρύξει ως επίσημο νόμισμά της το δολάριο, προφανώς δε θα γίνει Αμερική...

Οταν η Αργεντινή κατέρρευσε και χρεοκόπησε, νόμισμά της ήταν το δολάριο...

Η Κίνα ανεβαίνει την πυραμίδα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης χωρίς να έχει νόμισμα το ευρώ ή το δολάριο και η Ελβετία δε χρειάζεται το ευρώ ή το δολάριο για να λειτουργεί ως παγκόσμιος αποθησαυριστής...

Το νόμισμα είναι ένα «εργαλείο». Και όπως κάθε εργαλείο κρίνεται με βάση το «ποιανού» τη δουλειά κάνει.

Και είτε με τη δραχμή, είτε τώρα με το ευρώ, εκείνα που υπηρετούνται, δεδομένης της ανισομετρίας εντός της ΕΕ, είναι τα συμφέροντα της τάξης των κεφαλαιοκρατών,

είναι τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας.

Η οποία γι' αυτό, άλλωστε, επέλεξε την προσχώρηση της χώρας στο ευρώ, καταθέτοντας από την πρώτη στιγμή ένα κομμάτι εθνικής κυριαρχίας (την οποία τώρα θυμούνται οι θιασώτες του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και της Ευρωζώνης) διά της απεμπόλησης της δυνατότητας άσκησης αυτοτελούς νομισματικής πολιτικής.

Σε ό,τι αφορά το λαό, όμως,

στον καπιταλισμό,

στην καπιταλιστική Ελλάδα

και για όσο θα υπάρχει καπιταλιστική Ελλάδα,

το ευρώ (η δραχμή, η αρχαία μνα, τα τάλαντα και τα γρόσια), το χρήμα, γενικά, αποτελεί και θα αποτελεί εκείνο το γενικό ισοδύναμο που αποτυπώνει την ανταλλακτική αξία των εμπορευμάτων και την αποκρυσταλλωμένη κοινωνική εργασία, μέσα στο καθεστώς της εκμετάλλευσης.

Από αυτήν την άποψη, λοιπόν, το ζήτημα για το λαό δεν είναι αν θα μετράει τη φτώχεια του σε ευρώ ή σε δραχμές.

Αν τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα τις μετράει σε ευρώ ή δραχμές.

Αν το σφετερισμό του μόχθου του από τους καπιταλιστές και τα μονοπώλια θα τον μετρά σε ευρώ ή σε δραχμές.

Αν την εκμετάλλευσή του και το ξεπούλημά του θα τα μετρά σε ευρώ ή σε δραχμές.

Το καίριο, το αποφασιστικό, το καθοριστικό, είναι η

αποτίναξη της εκμετάλλευσης. Με όποιο γενικό ισοδύναμο κι αν την μετρούν. Είτε σε ευρώ. Είτε σε δραχμές.