Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ θεωρεί πως οι εκπαιδευτικοί, ο λαός του τόπου μας και η νεολαία του, πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα από την ομιλία σε μαθητές Δημοτικών Σχολείων του Νομού του κ. Πέτρου Αλιβιζάτου, επιχειρηματία, μέλους του ΔΣ του Ελληνοαμερικανικού Κολλεγίου Αθηνών και τέως Υφυπουργού Πολιτισμού - Τουρισμού της ΝΔ. Η ομιλία έγινε σε πανηγυρική εκδήλωση για την ολοκλήρωση της υλοποίησης σε εννέα σχολεία της πρωτοβάθμιας και 180 μαθητές του προγράμματος «τοπική ιστορία και επιχειρηματικότητα», το οποίο καθοδήγησε το Κολλέγιο Αθηνών. Σε συντονισμό με το Κολλέγιο για την αξιοποίηση των προγραμμάτων που παρέχει βρίσκονται, όπως ανακοίνωσε ο κ. Αλιβιζάτος, και οκτώ σχολεία της δευτεροβάθμιας.

Η εκδήλωση έγινε παρουσία της κ. Βουλευτού και Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αφροδίτης Θεοπεφτάτου και συνεπικουρήθηκε από στελέχη της τοπικής διοίκησης και από στελέχη της εκπαίδευσης (ο κ. Μάκης Γαλανός είχε την ευθύνη του όλου εγχειρήματος από τη Διεύθυνση Α΄βάθμιας). Ο κ. Αλιβιζάτος μίλησε ανοικτά για τις στοχεύσεις που είχε εξ αρχής το Κολλέγιο και υπερασπίστηκε όλη τη στρατηγική κεφαλαίου – ΕΕ – κυβερνήσεων για την εκπαίδευση. Μίλησε για ένα σχολείο που διαμορφώνεται - με πρωτοβουλία του Κολλεγίου και τις ευλογίες του Υπουργείου και των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης - στο τρίπτυχο «επικοινωνία –αριστεία – κοινωνική ευθύνη», για μόνιμο δίκτυο συνεργασίας, για «δεξιότητες του 21^ου αιώνα» κλπ. Όπως είχε προειδοποιήσει πολύ έγκαιρα (από το 2012) η ΕΛΜΕ-ΚΙ, όταν γίνονταν τα πρώτα βήματα στη συνεργασία σχολείων της δευτεροβάθμιας του Νομού με το Κολλέγιο, η υπόθεση δεν θα περιοριζόταν σε μία αναβάθμιση των ψηφιακών υποδομών και στη χρήση της ηλεκτρονικής πλατφόρμας CMS. Αυτό μας απαντούσαν τότε πως είχαν στόχο οι ιθύνοντες, προσπαθώντας να διασκεδάσουν τις καταγγελίες μας. Σε σχετική μας ανακοίνωση υπογραμμίζαμε ότι: «Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ θεωρεί απαράδεκτη τη σύμπραξη σχολείων με ιδιώτες και ιδιωτικά σχολεία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία το κεφάλαιο αναγορεύεται σε καθοδηγητή των εξελίξεων στην εκπαίδευση, με στόχο την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και των λειτουργών του».

Οι επιχειρηματίες και το πολιτικό προσωπικό τους, αξιοποιώντας το νομοθετικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε διαχρονικά από τις κυβερνήσεις, μαζί και τη σημερινή, σε κοινή ρότα με ΕΕ – ΟΟΣΑ, δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα. Στη Κεφαλονιά και στην Ιθάκη, αφού μίλησαν δολωματικά για τις ψηφιακές υποδομές, αφού δρομολόγησαν το πρόγραμμα «μεντορίας», αφού οργάνωσαν ανταλλαγές με εκδρομές των «αρίστων» μαθητών στο Κολλέγιο, περνάνε πια στο κύριο: στο ίδιο το πρόγραμμα σπουδών, στην εμπέδωση των αξιών του καπιταλισμού στους μαθητές και στις μαθήτριες και στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Ετοιμάζουν τους σημερινούς μαθητές, ως αυριανούς εργαζόμενους, ευέλικτους, φθηνούς, στοιχισμένους στις καπιταλιστικές αξίες και με σκυμμένο το κεφάλι στο σύστημα. Αυτό ο κ. Αλιβιζάτος το ονόμασε «κατασκευή γνώσης», που μαζί με την «ικανότητα συνεργασίας» τα χαρακτήρισε ως «κορυφαίες δεξιότητες». Αλήθεια πόση σχέση έχει με την αλήθεια και την επιστημονική γνώση ότι «ο πλούτος παράγεται από την επιχειρηματική καινοτομία»; Πόση σχέση έχει με το σχολείο των λαϊκών αναγκών η αναζήτηση χορηγών και η συμμετοχή μαθητών – γονιών στην εξεύρεση πόρων για τις λειτουργικές ανάγκες των σχολείων; Πώς μπορεί να ονομάζεται «κοινωνική ευαισθητοποίηση» των μαθητών, η εμπέδωση της αντίληψης ότι αν γίνουν οι ίδιοι καπιταλιστές (δηλαδή εκμεταλλευτές) μπορεί να κάνουν την κοινωνία καλύτερη, «δίνοντας κάποια από τα κέρδη για καλό σκοπό και να λύσουν έτσι τα προβλήματα»; Πώς μπορεί το αίμα και οι θυσίες των λαών διαχρονικά, αυτό που ονομάζουμε ιστορία, να μετατρέπονται με τις ευλογίες των σχολείων σε εμπορεύσιμα σουβενίρ για τους τουρίστες; Αυτές τις σάπιες αντιλήψεις, μιας σάπιας κοινωνίας, υπερασπίστηκε ο τ. Υφυπουργός (και όχι μόνο). Αυτή είναι η «εγκάρσια δεξιότητα της επιχειρηματικότητας» που η «λευκή βίβλος» της ΕΕ θέλει να διαπερνά όλο το σχολικό πρόγραμμα. Και βέβαια, οι αντιλήψεις αυτές δένουν μια χαρά και διευκολύνονται από τα φληναφήματα περί «κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας» στα οποία πρωτοστατούν οι δυνάμεις της παγκόσμιας και εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, όλων των εκδοχών και αποχρώσεων.

Ο κ. Αλιβιζάτος είπε πως η «ψηφιακή κοινότητα» που διαμορφώνει το Κολλέγιο έχει στόχο να αποκαταστήσει έννοιες όπως η αριστεία, που, κατά τον ίδιο πάντα και τη ΝΔ, έχει κακοποιηθεί αλλά και να βρει (και να διαμορφώσει) ένα εκπαιδευτικό και μαθητικό δυναμικό που θα εμπνέεται από αυτές τις αρχές και θα τις στηρίζει. «Άνοιξε», έτσι, μεταξύ των άλλων, εμμέσως πλην σαφώς, το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, ορίζοντας – αυτός και η τάξη που υπηρετεί – ποιοι είναι οι «καλοί» (οι «δημιουργικοί και δραστήριοι», όπως τους ονόμασε, που στηρίζουν τη γραμμή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση) και, κατ’ επέκταση, ποιοι οι «κακοί» εκπαιδευτικοί.

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ επισημαίνει πως η παρέμβαση αυτή δεν ήταν η μόνη. Το σύνολο μιας σειράς δράσεων στις οποίες αναφερθήκαμε φέτος κατατείνουν στον ίδιο στόχο, στη «νέα» λειτουργία του σχολείου και στη φθορά των νεανικών συνειδήσεων. Θυμίζουμε πως τα Ιχθυοτροφεία Κεφαλονιάς έχουν εκπονήσει πρόγραμμα ομιλιών στα σχολεία στη γραμμή της αριστείας, αλλού οι μαθητές - ως δωρεάν εργατικό δυναμικό – ανακυκλώνουν υλικά για εταιρίες με ανταπόδοση στα σχολεία κοκ. Το «νέο σχολείο» αυτά διδάσκει, τη στιγμή που υποβαθμίζει το γενικό μορφωτικό επίπεδο. Επιχειρηματίες, πολιτικοί παράγοντες, είναι μέσα στα σχολεία και μπαίνουν ακόμη πιο μέσα, για να ποτίσουν τη νέα γενιά με το αστικό δηλητήριο. Την ίδια στιγμή ξορκίζουν την πολιτική (sic) και τα κόμματα (sic) και βάζουν εμπόδια στη δράση των ταξικών εκπαιδευτικών συνδικάτων στα σχολεία, ειδικά στην επαφή τους με τους μαθητές, τρομοκρατούν με ποινές «κοινωνικής εργασίας» τους μαθητές που διεκδικούν.

Καλούμε τους συναδέλφους να βάλουν φρένο στην ιδεολογική χειραγώγηση και να εμποδίσουν την υλοποίηση τέτοιου είδους προγραμμάτων. Εκπαιδευτικοί – γονείς – μαθητές, όλος ο λαός, χρειάζεται να παρέμβουν και να απαιτήσουν να διδάσκονται οι μαθητές την επιστημονική γνώση. Να αναπτυχθεί ο προβληματισμός γιατί το σημερινό σχολείο δεν διδάσκει ούτε τι σημαίνουν τάξεις, ούτε γιατί το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, ούτε τι σημαίνει υπεραξία και γιατί οι καπιταλιστές είναι αντικειμενικά εκμεταλλευτές, ούτε τι σημαίνει ανταγωνισμός για τα κέρδη και πώς συνδέεται με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ούτε τι σημαίνει ταξική πάλη και πώς οδηγεί διαχρονικά στις κοινωνικές επαναστάσεις. Να αναζητήσουμε το σχολείο της ολόπλευρης μόρφωσης που δε χωρά στις «συμπληγάδες» ενός δρόμου ανάπτυξης που τσακίζει κάθε δικαίωμα για την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Όση σκουριά κι αν ρίξουν οι κυρίαρχοι που εκφράζουν το σάπιο, το παλιό και ξεπερασμένο, το μέταλλο της καρδιάς και της συνείδησης της νέας γενιάς, αργά ή γρήγορα, θα βρει το δρόμο του, θα στρατευθεί στην πάλη για το δίκιο και την αλήθεια. Και τότε η κάθε κοινωνική δύναμη με το πολιτικό της προσωπικό θα πάρει τη θέση που πραγματικά της αξίζει, αφού τα παράσιτα θα μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.